Osoby niepełnosprawne codzienne swe funkcjonowanie i aktywność uzależniają od możliwości poruszania się po danym budynku czy ogólnej lokalizacji. Stąd właśnie wszelkie regulacje dotyczące projektowania przestrzeni miejskiej i budowania miejsc użyteczności publicznej. Przestrzeń miejska ma być przyjazna, łatwo dostępna - odpowiednie środku transportu publicznego, prawidłowo planowane parkingi, wyspy przystankowe, przejścia dla pieszych i sygnalizacja dźwiękowa przy światłach, a także niskie krawężniki.
Podejmuje się stosowne działania mające na celu usuwanie barier architektonicznych - trzeba pamiętać, że problem nie dotyczy jedynie osób niepełnosprawnych - pamiętać należy też o osobach starszych, chorych, czy chociażby będących w złej kondycji fizycznej lub psychicznej. Stąd działania ułatwiające dostęp do przestrzeni publicznej.
Spotkaliśmy się ostatnio z sytuacją, gdzie podjazd dla niepełnosprawnych był nie zabezpieczony. Wystarczyło zamontować balustrady nierdzewne by ułatwić dostanie się do budynku, tym bardziej, że obowiązek dostosowania budynków użyteczności publicznej nakłada ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Ze względu na możliwość występowania różnorodnych schorzeń, rodzajów niepełnosprawności, możliwości motorycznych i ograniczeń psychofizycznych, osoby niepełnosprawne można podzielić na mniej lub bardziej sprawne. Dlatego też nie ma jednego, uniwersalnego i idealnego dla wszystkich sposobu dostosowania budynku na potrzeby osób niepełnosprawnych. Jednak istnieją wytyczne, których zadaniem jest niejako wypośrodkować potrzeby osób niepełnosprawnych i umożliwić jak największej ilości takich osób do swobodnego korzystania z budynków.
Niestety wciąż można spotkać się z ograniczeniami dla takich właśnie osób. Mamy nadzieję, że kolejne regulacje i rosnąca świadomość wpłynie na szybsze wdrażanie usprawnień dla osób niepełnosprawnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz